Eights Stanzas on Sri Arunachala

Arunachala Ashtakam

‘The hill which draws to itself those who are rich in jnana-tapas^[1] is this Arunachala.’

அறிவறு கிரியென வமர்தரு மம்மா வதிசய மிதன்செய லறிவரி தார்க்கு
மறிவறு சிறுவய ததுமுத லருணா சலமிகப் பெரிதென வறிவினி லங்க
வறிகில னதன்பொரு ளதுதிரு வண்ணா மலையென வொருவரா லறிவுறப் பெற்று
மறிவினை மருளுறுத் தருகினி லீர்க்க வருகுறு மமயமி தசலமாக் கண்டேன்

aṟivaṟu giriyeṉa vamardaru mammā vatiśaya midaṉceya laṟivari dārkku
maṟivaṟu siṟuvaya dadumuda laruṇā calamihap perideṉa vaṟiviṉi laṅga
vaṟihila ṉadaṉporu ḷadutiru vaṇṇā malaiyeṉa voruvarā laṟivuṟap peṯṟu
maṟiviṉai maruḷuṟut taruhiṉi līrkka varuhuṟu mamayami dacalamāk kaṇḍēṉ.

1. Hearken! It stands as an insentient^[2] hill. Its action mysterious, past human understanding. From the age of innocence it had shone within my mind that Arunachala was something of surpassing grandeur ^[3], but even when I came to know through another that it was the same as Tiruvannamalai I did not realize its meaning. When it drew me up to it, stilling the mind, and I came close – I saw it stand unmoving ^[4].

கண்டவ னெவனெனக் கருத்தினு ணாடக் கண்டவ னின்றிட நின்றது கண்டேன்
கண்டன னென்றிடக் கருத்தெழ வில்லை கண்டில னென்றிடக் கருத்தெழு மாறென்
விண்டிது விளக்கிடு விறலுறு வோனார் விண்டிலை பண்டுநீ விளக்கினை யென்றால்
விண்டிடா துன்னிலை விளக்கிட வென்றே விண்டல மசலமா விளங்கிட நின்றாய்

kaṇḍava ṉevaṉeṉak karuttiṉu ṇāḍak kaṇḍava ṉiṉḏṟiḍa niṉḏṟadu kaṇḍēṉ
kaṇḍaṉa ṉeṉḏṟiḍak karutteṙa villai kaṇḍila ṉeṉḏṟiḍak karutteṙu māṟeṉ
viṇḍidu viḷakkiḍu viṟaluṟu vōṉār viṇḍilai paṇḍunī viḷakkiṉai yeṉḏṟāl
viṇḍiṭā duṉṉilai viḷakkiḍa veṉḏṟē viṇḍala macalamā viḷaṅgiḍa niṉḏṟāy

2. ‘Who is the seer?’ When I sought within, I watched the disappearance of the seer and what survived him. No thought of ‘I saw’ arose; how then could the thought ‘I did not see’ arise ? Who has the power to convey this in words when even Thou, appearing as Dakshinamurti, couldst do so in ancient days by silence only ? Only to convey by silence Thy transcendent state Thou standest as a hill, shining from heaven to earth.

நின்னையா னுருவென வெண்ணியே நண்ண நிலமிசை மலையெனு நிலையினை நீதா
னுன்னுரு வருவென வுன்னிடின் விண்ணோக் குறவுல கலைதரு மொருவனை யொக்கு
முன்னுரு வுனலற வுன்னிட முந்நீ ருறுசருக் கரையுரு வெனவுரு வோயு
மென்னையா னறிவுற வென்னுரு வேறே திருந்தனை யருணவான் கிரியென விருந்தோய்

niṉṉaiyā ṉuruveṉa veṇṇiyē naṇṇa nilamisai malaiyeṉu nilaiyiṉai nīdā
ṉuṉṉuru varuveṉa vuṉṉiḍiṉ viṇṇōk kuṟavula halaidaru moruvaṉai yokku
muṉṉuru vuṉalaṟa vuṉṉiḍa munnī ruṟusaruk karaiyuru veṉavuru vōyu
meṉṉaiyā ṉaṟivuṟa veṉṉuru vēṟē dirundaṉai yaruṇavāṉ giriyeṉa virundōy

3. When I approach, regarding Thee as having form, Thou standest as a hill on earth. If with the mind, the seeker looks for Thy essential form as formless, he is like one who travels the earth to see the ever-present ether. To dwell without thought upon Thy boundless nature is to lose one’s separate identity like a doll of sugar when it comes in contact with the ocean of nectar; and when I come to realize who I am, what else is this identity of mine but Thee, Oh Thou who standest as the towering Aruna Hill ?

இருந்தொளி ருனைவிடுத் தடுத்திட றெய்வ மிருட்டினை விளக்கெடுத் தடுத்திட லேகா
ணிருந்தொளி ருனையறி வுறுத்திடற் கென்றே யிருந்தனை மதந்தொறும் விதவித வுருவா
யிருந்தொளி ருனையறி கிலரெனி லன்னோ ரிரவியி னறிவறு குருடரே யாவா
ரிருந்தொளி ரிரண்டற வெனதுளத் தொன்றா யிணையறு மருணமா மலையெனு மணியே

irundoḷi ruṉaiviḍut taḍuttiḍa ṟeyva miruṭṭiṉai viḷakkeḍut taḍuttiḍa lēkā
ṇirundoḷi ruṉaiyaṟi vuṟuttiḍaṯ keṉḏṟē yirundaṉai madandoṟum vidhavidha vuruvā
yirundoḷi ruṉaiyaṟi hilareṉi laṉṉō riraviyi ṉaṟivaṟu kuruḍarē yāvā
rirundoḷi riraṇḍaṟa veṉaduḷat toṉḏṟā yiṇaiyaṟu maruṇamā malaiyeṉu maṇiyē

4. To look for God while ignoring Thee who art being and consciousness is like going with a lamp to look for darkness. Only to make Thyself known as being and consciousness, Thou dwellest in different religions under different names and forms. If yet men do not come to know Thee, they are indeed the blind who do not know the sun. Oh Arunachala the great, Thou peerless gem, abide and shine Thou as my Self, one without a second !

மணிகளிற் சரடென வுயிர்தொறு நானா மதந்தொறு மொருவனா மருவினை நீதான்
மணிகடைந் தெனமன மனமெனுங் கல்லின் மறுவறக் கடையநின் னருளொளி மேவும்
மணியொளி யெனப்பிறி தொருபொருட் பற்று மருவுற லிலைநிழற் படிதகட் டின்விண்
மணியொளி படநிழல் பதியுமோ வுன்னின் மறுபொரு ளருணநல் லொளிமலை யுண்டோ

maṇigaḷiṯ caraḍeṉa vuyirdoṟu nāṉā matandoṟu moruvaṉā maruviṉai nīdāṉ
maṇigaḍain deṉamaṉa maṉameṉuṅ galliṉ maṟuvaṟak kaḍaiyaniṉ ṉaruḷoḷi mēvum
maṇiyoḷi yeṉappiṟi doruporuṭ paṯṟu maruvuṟa lilainiṙaṟ paḍidagaṭ ṭiṉviṇ
maṇiyoḷi paḍaniṙal padiyumō vuṉṉiṉ maṟuporu ḷaruṇanal loḷimalai yuṇḍō

5. As the string in a necklet of gems, it is Thou in Thy unity who penetratest all the diversity of beings and religions. If, like a gem when it is cut and polished, the impure mind is worked against the wheel of the pure mind to free it of its flaws, it will take on the light of Thy grace and shine like a ruby, whose fire is unaffected by any outward object. When a sensitive plate has been exposed to the sun, can it receive impressions afterwards ?  Oh benign and dazzling Aruna Hill !  Is there anything apart from Thee ?

உண்டொரு பொருளறி வொளியுள மேநீ
யுளதுனி லலதிலா வதிசய சத்தி
நின்றணு நிழனிரை நினைவறி வோடே
நிகழ்வினைச் சுழலிலந் நினைவொளி யாடி
கண்டன நிழற்சக விசித்திர முள்ளுங்
கண்முதற் பொறிவழி புறத்துமொர் சில்லா
னின்றிடு நிழல்பட நிகரருட் குன்றே
நின்றிட சென்றிட நினைவிட வின்றே

uṇḍoru poruḷaṟi voḷiyuḷa mēnī
yuḷaduṉi laladilā vatiśaya śatti
niṉḏṟaṇu niṙaṉirai niṉaivaṟi vōḍē
nikaṙviṉaic cuṙalilan niṉaivoḷi yāḍi
kaṇḍaṉa niṙaṯcaga vicittira muḷḷuṅ
kaṇmudaṯ poṟivaṙi puṟattumor sillā
ṉiṉḏṟiḍu niṙalpaḍa nihararuṭ kuṉḏṟē
niṉḏṟiḍa ceṉḏṟiḍa niṉaiviḍa viṉḏṟē

6. Thou art Thyself the one being, ever aware as the Self-luminous Heart! In Thee there is a mysterious power which without Thee is nothing. From it proceeds the phantom of the mind emitting its latent subtle dark mists, which illumined by Thy light of consciousness reflected on them, appear within as thoughts whirling in the vortices of prarabdha, later developing into the psychic worlds and projected outwardly as the material world transformed into concrete objects which are magnified by the outgoing senses and move about like pictures in a cinema show. Visible or invisible, oh hill of grace, without Thee they are nothing !

இன்றக மெனுநினை வெனிற்பிற வொன்று மின்றது வரைபிற நினைவெழி லார்க்கெற்
கொன்றக முதிதல மெதுவென வுள்ளாழ்ந் துளத்தவி சுறினொரு குடைநிழற் கோவே
யின்றகம் புறமிரு வினையிறல் சன்ம மின்புதுன் பிருளொளி யெனுங்கன விதய
மன்றக மசலமா நடமிடு மருண மலையெனு மெலையறு மருளொளிக் கடலே

iṉḏṟaha meṉuniṉai veṉiṟpiṟa voṉḏṟu miṉḏṟadu varaipiṟa niṉaiveṙi lārkkeṟ
koṉḏṟaha mudithala meduveṉa vuḷḷāṙn duḷattavi cuṟiṉoru kuḍainiḻaṟ kōvē
yiṉḏṟaham puṟamiru viṉaiyiṟal jaṉma miṉbutuṉ biruḷoḷi yeṉuṅkaṉa vidaya
maṉḏṟaha macalamā naḍamiṭu maruṇa malaiyeṉu melaiyaṟu maruḷoḷik kaḍalē

7. Until there is the ‘I-thought’, there will be no other thought. Until other thoughts arise, asking ‘To whom?’ will call forth the reply ‘To me’.^[5] He who pursues this closely, questioning ‘What is the origin of the I ?’ and diving inwards reaches the seat of the mind within the Heart, becomes there the sovereign Lord of the Universe.^[6] Oh boundless ocean of grace and effulgence called Arunachala, dancing motionless within the court of the Heart !  There is no longer any dream there of such dualities as in and out, right and wrong, birth and death, pleasure and pain, or light and darkness.

கடலெழு மெழிலியாற் பொழிதரு நீர்தான் கடனிலை யடைவரை தடைசெயி னில்லா
துடலுயி ருனிலெழு முனையுறு வரையி லுறுபல வழிகளி லுழலினு நில்லா
திடவெளி யலையினு நிலையிலை புள்ளுக் கிடநில மலதிலை வருவழி செல்லக்
கடனுயிர் வருவழி சென்றிட வின்பக் கடலுனை மருவிடு மருணபூ தரனே

kaḍaleṙu meṙiliyāṯ poṙidaru nīrdāṉ kaḍaṉilai yaḍaivarai taḍaiceyi ṉillā
duḍaluyi ruṉileṙu muṉaiyuṟu varaiyi luṟupala vaṙigaḷi luṙaliṉu nillā
diḍaveḷi yalaiyiṉu nilaiyilai puḷḷuk kiḍanila maladilai varuvaṙi sellak
kaḍaṉuyir varuvaṙi seṉḏṟiḍa viṉpak kaḍaluṉai maruviḍu maruṇabhū dharaṉē

8. The waters rise up from the sea as clouds, then fall as rain and run back to the sea in streams; nothing can keep them from returning to their source. Likewise the soul rising up from Thee cannot be kept from joining Thee again, although it turns in many eddies on its way. A bird which rises from the earth and soars into the sky can find no place of rest in midair, but must return again to earth. So indeed must all retrace their path, and when the soul finds the way back to its source, it will sink and be merged in Thee,  Oh Arunachala, Thou ocean of bliss !